Koža pamti

Melanom, karcinom kože, jedini karcinom koji se vidi golim okom, ali podmukao, vrlo opasan. Možda je bolje reći rak kože, nekako mi ozbiljnije zvuči. Svi imamo neku nelagodu kada kažemo tu reč i to s pravom.

Sunce, leto, sunčanje, plivanje, potamnela koža, mnogo lepše zvuči. Primamljivo, budi lepa osećanja, međutim tu baš postoji jedno veliko ALI. Sve to lepo, voli i rak kože, sve to ga stvara, hrani, jača. Nije ništa kao što je bilo pre, pa ni sunce. Opasno je, štetno, malo smo i mi tome doprineli, pa što zbog zagađenosti, ozonskih rupa, velikih UV zračenja i drugih stvari (da sad ne zamaram i ne filozofiram), uglavnom sunce nije više toliko zdravo. Daje ono nama još uvek potreban D vitamin ali ne i tokom celog dana. Kada najjače greje, tada je i najštetnije. Zato se moramo paziti. Jer taman ten nije i zdrav. Koža kada pocrni, ona se zapravo brani od štetnog zračenja ali nedovoljno. Zato dobijamo rak kože i promene na mladežima, uglavnom. Zato je i solarijum štetan, tu je direktno štetno zračenje. Sviđa mi se rečenica - Čuvajmo svoju kožu jer ona pamti! To je istina! Možda rak kože neće odmah pokazati svoje lice, čim izgorimo na suncu, ali kad-tad hoće. Prostim rečima rečeno, kroz mladež pusti svoje pipke (kao koren  biljke) i ako se na vreme ne otkrije, koren ide sve dublje kroz kožu,zahvati limfne čvorove i munjevitom brzinom se širi dalje. A tada je potrebno lečenje, koje nije ni prijatno ni jeftino, a na žalost ono koje je najbolje nije ni dostupno u ovoj našoj državi...Terapija koja leči, ublažava,  rak, na žalost ima i svoje negativne strane. Znate, jedno leči, drugo kvari, tako kažu. I u pravu su. Ima posledica, ima i izlečenja ne kažem da nema, ali svi znamo i koje su to šanse, koliko malo je sretnika koji su se izlečili za razliku od onih drugih...Samo sam realna. 

Bez obzira na sve, mi ipak imamo šansu da izbegnemo sve te grozne psihičke i fizičke boli koje izaziva i šok od spoznaje da imamo Melanom i prolazak kroz terapiju. Možemo da biramo i to je dobro, da li ćemo da se čuvamo ili ne. Zato treba izbegavati sunčanje kada su UV zraci štetni, nositi šešir/kačket, ne ići u solarijum, mazati kožu izloženu suncem kremama sa velikim faktorom protiv štetnih sunčevih zračenja, redovno ( jednom godišnje ) ići kod dermatologa na pregled mladeža i sami pregledati mladeže što češće. Možda zvuči naporno, ali nije, a i šta je to zarad zdravlja i srećnog života. Na svaku sumnjivu promenu na koži, treba odmah otići kod dermatologa. Mi to možemo i moramo. 

29.09.2023.

Crvena Crkva

Selo Crvena Crkva (mađarski: Vöröstemplom; nemački: Rotkirchen) jedno je od najstarijih naselja na području opštine Bela Crkva. Kada je selo osnovano i za čije se ime osnivanje vezuje, teško je pouzdano reći. Ni najnovije edicije iz mađarskih i turskih arhiva, u tom pravcu, nisu dale očekivane rezultate. Zna se da je postojalo i pre čuvene velike seobe Srba 1690. godine pod vođstvom patrijarha Arsenija Crnojevića (Čarnojevića). Prvi put se pominje u pisanim izvorima još 1660. godine pod nazivom Črvena Crkva, a u toku svoje istorije često je menjala ime.

Kada je 1774. godine austrijski carski revizor Erler sastavio izveštaj za Crvenu Crkvu konstatovao je da pripada Jasenovačkom okrugu, Novopalanačkog distrikta. Mesto je pripadalo vojnoj granici, a stanovništvo je srpsko.

Postoji i vrlo zanimljiva legenda koja govori o postanku ovog sela, kao i značenju njegovog imena. U vreme jedne od, inače brojnih, srpskih bežanja iz stare Hercegovine, ispred turskog zuluma i osvete, na ove prostore pitomog Banata izbegli su, uz ostale, tri brata po imenu Andrija, Belija i Radosav. Zajednička krsna slava bila im je Sveti Pantelejmon Velikomučenik (9. avgust). Mesto, gde će osnovati svoj novi dom, bilo je pod stoletnom cerovom dubravom (šumom). Pošto su prethodno raščistili teren od šumskog rastinja, pristupili su gradnji svojih porodičnih kuća — brvnara, budući da je drvene građe bilo u izobilju. Kao pravi bogobojažljivi hrišćani, ubrzo su izgradili i svoju prvu crkvu od cerovih brvana. Kada bi ih neko, pitao gde žive, braća bi odgovarala -Kod cerove crkve. Tako je naselje, u početku, dobilo ime Cerova Crkva. Vremenom, ono je promenjeno u Črvena Crkva, da bi konačno dobilo današnji naziv Crvena Crkva”. U istoj se legendi, dalje, kaže: “Hodom vremena od Andrije nasta rod (familija) Andrejići, od Belije Belčini i od Radosava Radosavljevići”. Ovu zanimljivu legendu, kao i neke druge, ne bi trebalo olako odbaciti, budući da ona u sebi sadrži i neke verodostojne elemente. Naime, u Crvenoj Crkvi još uvek postoje, posle toliko vekova koji su prošli, rodovi (familije) Andrejići i Radosavljevići. Rod Belčini je, izumuro u prvoj polovini 18. veka s obzirom da su sačuvane matične knjige sela iz 1794. godine, i tamo ih ne pominju. Zanimljivo je, s tim u vezi, da jedan ogranak Andrejića, još uvek nosi nadimak (špicnamen) “Belčini”. Rodovi Andrejići i Radosavljevići za svoju slavu i danas imaju Sv. Pantelejmona, što, po mnogima, ukazuje na njihovo nekadašnje krvno srodstvo, a time legenda dobija istorijsku težinu.

Sadašnji hram Blagoveštenja, četvrti po redu, izgrađen je i osveštan krajem 1912. godine od strane Episkopa vršačkog Gavrila (Zmejanovića). Hram je projektovao u neovizantijskom stilu i izgradio, građevinski preduzimač iz Novog Sada inženjer Milivoj Matić. Živopisanje hrama bilo je povereno malo znanom živopiscu Stevanu Stefanoviću iz Sremskih Karlovaca, a on je uradio i ikone za ikonostas 1913. godine. Parohijsko zvanje je utemeljeno oko 1784. godine, dok se crkvene matice uredno vode od 1794. godine. 

Crvenačka crkva i naizgled je "crvena" a svojom lepotom krasi ovo malo mesto.

Avgust 2023.

Kafana "Tri krune"

U najranijim periodima Novog Sada, Temerinska ulica zvala se Carigradska, jer bila deo puta Budimpešta – Carigrad. Nekada je postojala samo jedna manja kuća, na parcelama oko mesta gde se nalazila kafana “Tri krune“, jer u prvoj polovini 18. veka tu bilo svega nekoliko kuća. 

Na samom početku Salajke, odnosno na uglu Kisačke i Temerinske ulice, sačuvana je prostrana kuća, u kojoj je nekada bila popularna kafana „Tri krune“. 

Sačuvana jeste ali je u prilično lošem stanju. Odavno je ova lepotica trebala biti renovirana, ali... 

Na nekim starim planovima ona je zabeležena i pod nemačkim nazivom “Gasthof zu Kronen”. Kafana s velikim brojem pomoćnih objekata bila je već 1845. godine zabeležena na mapi grada. Nekoliko godina posle bune (Mađarske revolucije 1848.) novi vlasnik objekta i kafane „Tri krune“ postao je Rista Rus koji je izgradio novu kuću, odnosno 1852. godine gradi novu kafanu na tom mestu. Bila je kraj tadašnje Žitne pijace, pa „Tri krune“ posećuju gosti svih fela: putnici, paori, kupci, bećari, dobošari. Uz pivo se jeo čuveni lјuti paprikaš, igrale su se karte, raspravlјalo o aktuelnim varoškim tračevima i tekućim političkim pitanjima, svirali su tamburaši, a često bile organizovane i igranke. 1896. godine, novi vlasnik zgrade postao je veleposednik Lazar Dunđerski, kome je tada Ekonomski odbor Magistrata izdao dozvolu da može umesto stare sagraditi novu zgradu u kojoj će se i dalјe nalaziti kafana sa istim imenom. Planirani poslovi kasnili su iz nepoznatih razloga, zbog čega je tek  1902. godine došlo do gradnje objekta po projektu Imrea Kicvegera. Zidanje je povereno izvesnom Konradu Urbanu, a posle završetka izgradnje, nova zgrada je sa svojim izuzetno dugačkim krilima i ulaskom na odsečenom uglu ostavila utisak. Upečatlјiv je i niz mnogobrojnih polukružnih otvora, izvedenih u dve veličine, u nizu i pravilnom ritmu, dok su preostale slobodne i ravne fasadne površine obrađene fugama u malteru, sa cilјem dostizanja raskošnijeg utiska kamenog sloga.  U zgradi je postojala prostrana kafanska sala, posebna sala za ručavanje, soba za poslugu, kuhinja, stanovi, a u dvorištu štale i šupe za kočije. Kočije su u dvorište ulazile kroz veliku kolsku kapiju koja je izgrađena na kraju krila iz Temerinske ulice.

Po priči Jelene Dimitrijević članice “Novosadskog kluba”, čija je baka Jelena Mihaldžić bila poslednja vlasnica kafane, ona i njen muž Paja su 1918. godine kupili ovu kuću i ponovo otvorili kafanu “Tri krune”. Međutim, raskalašno Pajino vođenje biznisa (veresija i skupe pevačice) doveli su do toga da je morao prodati kafanu 1928. godine kako bi vratio dugove.

Nakon toga, nekako su i veselja u „Tri krune“ utihnula. Posle Drugog svetskog rata, objekat je nacionalizovan i na ovom mestu više nikada nije otvorena kafana.

Ta kafana ne postoji više decenija, enterijer je potpuno preuređen rušenjem pregradnih zidova za potrebe prodavnice “Agrovojvodine”.

Značaj ove kafane, uz još nekoliko drugih, za društveni život Novog Sada, bio je baš zbog tog svakodnevnog ustalјenog, gotovo tradicionalnog, okuplјanja različitih društvenih slojeva naroda .

Kako piše Jovan Paču u „Zastavi“ 1840. godine, muška društva po kafanama bila su razdvojena najčešće „po nacionalnosti, veri i političkim ubeđenjima“. Liberali su se nalazili u kafani „Crveno srce”, koju je držala porodica Štrangarovih, na bivšem Jovanovskom, a danas Žitnom trgu. Radikali su svoje sedeljke priređivali kod „Tri krune”.

Predviđeno je da ovaj objekat ostane sačuvan kao nepokretno kulturno dobro, kao što je malo dalje i kuća Mileve Marić Ajnštajn u Kisačkoj ulici. Međutim, već godinama je u lošem stanju, a u njoj se trenutno nalazi kineska prodavnica. Nedavno je ponuđen na prodaju po ceni od 23,6 miliona dinara, a kupac će postati većinski vlasnik ovog objekta, dok će manji u vlasništvu imati Novi Sad i još dve firme.

Građanski pokret Bravo! nedavno je zvanično podneo inicijativu da se objekat u kom se nekada nalazila čuvena kafana "Tri krune", na uglu Temerinske i Kisačke ulice otkupi od strane grada Novog Sada i da tu bude neko od mogućih mesta kulture.

28.09.2023.

Vršac

Putovanja, ne mora to biti ni daleko od mesta stanovanja, za mene su lek.

Kada dobro upoznamo svoju zemlju i sve njene lepote, tek tada ćemo moći da uživamo i u predelima koje nam druge zemlje nude. Moći ćemo da uživamo u svakom danu, svakom predelu, jer lepota je svuda oko nas. Priroda nas okružuje, a ona je lepa, prelepa, lekovita, zanimljiva, poučna. Samo treba znati zastati, gledati.

Jedan lep grad, okružen lepom prirodom je i Vršac. Smešten je u podnožju Vršačkih planina, na jugoistoku Banata i nalazi se u neposrednoj blizini Rumunske granice. Grad košave i raznovrsnih životinjskih vrsta koje se mogu sresti u prirodi , Vršac je i dom za više od dvadeset biljnih zajednica.

Istraživanja naseljavanja predela na Vršačkom brdu ukazuju na period praistorije. U prvoj polovoni petnaestog veka, srpski narod je naselio mesto koje se tada zvalo Podvršac. Šesnaesti vek sa sobom donosi i Tursku vladavinu i Banatsku bunu. U osamnaestom veku grad postaje poznat po vinarstvu i postaje sedište vinarstva Habzburške monarhije.

Vršačke planine, ili Vršački Breg su zbog svog  bogatog biljnog i životinjskog sveta, zaštićene kao Park prirode. Vršački Breg je glavno turističko izletište u neposrednoj blizini Vršca, a pružaju se u pravcu istok – zapad u dužini od 19 km, od čega se manji deo nalazi u Rumuniji.

Na prvom vrhu, nalazi se Kapela Svetog Krsta, Kalvarija.

Malo dalje je i crkva Svetog Teodora Vršačkog.

Na drugom vrhu je Vršačka kula – simbol grada Vršca.

 

Vina iz Vršca imaju poseban ukus, a o tome datiraju pisani tragovi još sa kraja 15. veka, da bi četiri veka kasnije, u 19.veku Vršačko vinogorje bilo smatrano za najveće vinogorje u Ugarskoj. Podneblje je vrlo povoljno za gajenje vinove loze, samo košava može ponekad da ugrozi zasade. Vršački vinogradi nadaleko su poznati, a poseban doživljaj je i videti ih, onako lepe, posađene što kažu, pod konac.

Vršac je već dugi niz godina jedna od vodećih turističkih destinacija Vojvodine zahvaljujući brojnim kulturno i istorijski važnim spomenicima, znamenitostima i prirodnim lepotama.

Saborna crkva u Vršcu je glavni i najveći pravoslavni hram ovog grada. Poznata je i pod nazivom Crkva Svetog Oca Nikolaja, a nalazi se u samom centru Vršca, na Trgu Svetog Teodora Vršačkog.  Ovaj pravoslavni hram je sagrađen u periodu od 1728. godine do 1785. godine, u vreme vladike Nikole Dimitrijevića. 

 Paja Jovanović je Sabornoj crkvi poklonio 2 izuzetno vredne slike: Sveti Nikola spasava osuđenike i Sveta Angelina (veruje se da je ovaj poznati slikar lik Svete Angeline radio po liku svoje majke). Nekoliko vršačkih vladika je sahranjeno u kriptama Saborne crkve, tako da je ovo mesto i večna kuća vladike Josifa Jovanovića Šakabente, Petra Jovanovića Vidaka, kao i Vikentija Vujića.

Crkva Svetog Gerharda je raskošni rimokatolički hram, posvećen Svetom Gerhardu. Ovaj hram je zidan u vremenskom periodu od 1860. do 1863. godine. Danas, ova građevina predstavlja jedan od najreprezentativnijih objekata u Vršcu. Ime arhitekte koji je izradio nacrt je nepoznato, ali se pretpostavlja da je bio iz Beča. Fasada izvedena u terakoti je ubrzo propala, tako da je već 1902. godine obnovljena i delom obložena kamenom. Crkva Svetog Gerharda je sagrađena u neogotskom stilu. Ono što izdvaja Crkvu Svetog Gerharda od ostalih građevina jesu orgulje sa 2 manuala i 52 registra, izgrađene početkom 20. veka, u radionici Leopolda Vegštajna. Zahvaljujući njima, ova crkva je postala i svojevrsna koncertna dvorana, tako da su do sada u njoj nastupali mnogobrojni horovi i poznati operski pevači.

Rumunska pravoslavna crkva podignuta je 1913. godine i posvećena je Vaznesenju Gospodnjem. Pripada Eparhiji Dakija Feliks Rumunske pravoslavne crkve.

Gradski muzej Vršac, jedna je od mnogih prelepih starih zgrada ovog lepog grada. Spada među najstarije muzeje u Srbiji.

Osnovan je 1882. godine, a za kustosa je postavljen Feliks Mileker (1858–1942), koji je dao bogat doprinos Gradskom muzeju putem saradnje sa arheolozima prilikom terenskih iskopavanja i otkupa predmeta od kolekcionara. 

Gradski muzej Vršac je pre svega zavičajni muzej osnovan sa ciljem da prikaže istoriju grada Vršca, ali tokom svog razvoja je prerastao u ustanovu, u kojoj se nalazi istorija čitavog područja južnog Banata, sa bogatom kolekcijom objekata i artefakata iz arheologije, numizmatike, etnologije, umetnosti i prirodnih nauka.

Opštinskim muzejem postao je 9. juna 1894. godine, a otvoren je za javnost 26. januara 1898.

Vršačka tvrđava, podignuta na bregu koji se izdiže 399 metara iznad nivoa mora, izgleda kao da čuva grad, pazi na njega. Izgled ovog utvrđenja moguće je rekonstruisati, koji je prikazan i na gradskom grbu Vršca, zahvaljujući arheološkim istraživanima sprovedenih krajem prošlog i početkom ovog veka. Vršačko utvrđenje ili zamak malih je dimenzija (dužine 58 m i širine u središnjem delu 21 m), izdužene osnove prilagođene reljefu, koja se pruža u pravcu istok–zapad. Najbolje je očuvana trospratna donžon kula, ugrađena u središnji deo istočnog bedema utvrđenja. Građena od lomljenog kamena, pravougaone je osnove, spoljnih dimenzija 13 h 11 m, zidova debelih oko 2,5 m, i visine 19,85 m. Sagrađena na strateški izuzetno povoljnom položaju, na delu druma koji je od Temišvara vodio prema utvrđenjima na Dunavu, Haram (Stara Palanka), Dubovac i Kovin i sa kulama kod Čakova i Šumika činila je lanac tvrđava koje su predstavljale predutvrđenja Temišvaru.

Tridesetih godina XIII veka – potiče i prvi pisani pomen srednjovekovnog Vršca, to jest naselja Erdšomljo. Nadbiskup Ugrin kupio je od kralja Andrije II grad Požegu u Slavoniji, dajući mu zauzvrat, pored novca, i posed Erdšomljo (predio de Erdesumulua), koji je držao „po naslednom pravu”, što je svojom poveljom 11. januara 1227. godine potvrdio i papa Honorije III. Najezda Mongola 1241– 1242. godine, donela je ogromna razaranja, pokolje i glad. U decenijama koje su sledile nakon mongolske najezde prvo je podignuta tvrđava u Erdšomlju, a zatim i druga utvrđenja na području Krašovske županije. Prvi sačuvani podatak o vršačkom utvrđenju potiče iz 1323. godine, iz čega proizilazi da je na kraljevskom vlastelinstvu Erdšomljo podignuta kamena tvrđava početkom XIV veka, ako ne i ranije.
U leto 1411. godine, despot Stefan je obnovio i osnažio svoje vazalne odnose prema ugarskom kralju Žigmundu, koji se zauzvrat obavezao da će braniti srpskog vladara i Srbiju od Osmanlija. Tada je despot Stefan dobio brojne posede širom Ugarske kraljevine, između ostalog i tvrđavu Bečej sa varošima Bečej, Bečkerek, Arača i Bašaid u Torontalskoj županiji. Najverovatnije u isto vreme, despot Stefan je dobio i Eršomljo, što se može zaključiti iz činjenice da je već 1418. godine imao posede u Krašovskoj županiji.
Jedan sudski spor vođen 1431. godine, pokazuje da je Eršomljo u to vreme bio u posedu Stefanovog naslednika, despota Đurđa Brankovića (1427–1456). Iz tog spora oko krađe stoke u koji su bili umešani despotovi kmetovi saznajemo i imena zapovednika (kastelana) tvrđave Eršomljo i njegovih zamenika. Sećanje na to da je Vršac bio u posedu despota Đurđa Brankovića zadržalo se među Srbima koji su živeli u ovom gradu mnogo duže od njegovog drugog imena. Turski putopisac Evlija Čelebija, inače nepouzdan u istorijskim predanjima, boraveći 1665. godine u Vršcu, čuo je da je vršačku tvrđavu podigao „jedan od srpskih kraljeva po imenu Despot”. Prema lokalnom predanju, Srbi koji su došli sa despotom Đurđem, navodno 1425. godine, naselili su se na bregu nad uvalom Kozluk (severoistočno od grada). Oni su svoje novo naselje nazvali Vršac zbog njegovog položaja. Pojedine vršačke građanske porodice izvodile su svoje poreklo od tada doseljenih Srba. 
Veoma bitan moment u istoriji grada i samog utvrđenja odigrao se 1594.godine kada je došlo je do velike Banatske bune koju su podigli Srbi i Rumuni i oslobodili Vršac i utvrđenje. Buna je ugušena u krvi, ali je jedan događaj ostavio dubok trag u istoriji . Naime tokom opsade osmanlijski aga je izazvao na dvoboj srpskog vojvodu Janka Lugošana zvanog Halabura koji je branio tvrđavu. Vojvoda je u dvoboju veštinom i spretnošću porazio protivnika, a ceo događaj je našao mesto na grbu grada Vršca . Ilustracija kule iznad koje se nalazi ruka Halabura koji drži mač i odsečena turska glava na grbu podsećaju na ovaj slavni događaj. 
Manje građevinske intervencije na utvrđenju preduzimaju se i 1933. godine u cilju saniranja ranije nastalih oštećenja.
Arheološka istraživanja uz bedeme i zidove objekta sa ciljem da se utvrdi oblik osnove i dimenzije utvrđenja obavljena su 1983. godine. U novije vreme, 1997. godine započeta su arheološka istraživanja na Vršačkom utvrđenju koja su trajala do 2003. godine. Na osnovu njih došlo se do novih saznanja o prošlosti utvrđenja načinima gradnje, dogradnji, građevinskim intervencijama i organizaciji života u njemu. Otkriveni su bedemi, polukružna kula, pregradni zidovi u dvorištu, cisterna za vodu, tragovi drvenog objekta, peći i otvorena ložišta.
Zavod za zaštitu spomenika kulture Pančevo 2007. godine preduzima zaštitne konzervatorske radove na Vršačkom utvrđenju radi saniranja postojećeg stanja.
Sveobuhvatna rekonstrukcija i restauracija Vršačkog utvrđenja pod nadzorom Pokrajinskog zavoda za zaštitu spomenika kulture iz Novog Sada započinje 2010. godine. Radovi na utvrđenju završeni su tokom 2015. godine i Vršački zamak je uključen u savremene kulturne tokove. Muzej koji se nalazi u kuli i eksponati u njemu, uspešno dočaravaju istoriju ove tvrđave. Pogled sa tvrđave na Vršac i Vojvodinu je fantastičan. Imali smo sreću da zateknemo paraglajdere i pogledamo njihov let sa tvrđave. Vetrovi koji ovde duvaju su kao stvoreni za ovaj interesantan sport.

Svakako, ovo je grad koji vredi obići ponovo, jer je jedan dan malo da se vidi sve ono lepo što Vršac ima da ponudi .

 Avgust 2023.

Vračev Gaj

Vračev Gaj je naselje u opštini Bela Crkva, u Južnobanatskom okrugu, u Srbiji. Po prvi put se pominje 1660. godine, ali pod imenom Benčilovo. Naziv Vračev Gaj se pominje od 1713. godine. Interesentno ime je dobilo prema predanju da je u okolini naselja postojao gaj, čiji je vlasnik bio vrač. S obzirom na njegovo uspešno vračanje, u znak zahvalnosti, po njemu je nazvano naselje Vračev Gaj.

Austrijski carski revizor Erler je 1774. godine konstatovao da to mesto ima vojni status i pripada Jasenovačkom okrugu, Novopalanačkog distrikta. Stanovništvo je bilo srpsko.
Pravoslavna crkva i škola postoje od 1778 tj 1779. godine. Škola danas nosi naziv OŠ „Marko Stojanović“. 

Crkva je uništena tokom revolucionarne 1848. godine, a nova crkva je podignuta 1856.  godine. Železnička stanica je podignuta 1891. godine, (Bela Crkva-Bazijaš),  ali zbog povlačenja državne granice sa Rumunijom, danas ne postoji.
Nastanak crkvene opštine Vračev Gaj, je isto 1660. godina, odnosno tadašnje naselje zvano Benčilovo i u njoj je postojala crkva brvnara. Godine 1720. ili 1724. gradi se novi hram sa zidovima od opeke, dok je toranj bio od drveta. Ovaj hram je izgoreo u požaru 07. septembra 1848. godine, a na njegovom mestu se gradi novi, sadašnji hram. Hram je podignut u periodu od 1850. do 1854. godine i posvećen je Svetim Arhangelima Mihajlu i Gavrilu.

Stanovništvo se uglavnom bavi poljoprivredom mada mnogi rade u preduzećima u Beloj Crkvi.
Simpatično mesto, sa zanimljivim imenom i predivnim Vračevgajskim jezerom.

Avgust 2023.